Budynek i fragment miasta go otaczający został ukształtowany bardziej jako przyjazny krajobraz i przestrzeń publiczną, mniej jako gmach czy ikona. Struktura przestrzenna muzeum wynikała z analizy lokalizacji terenu w mieście, dostępności terenu, widoków i ciekawego sąsiedztwa: zatoki, parku na wzniesieniu, portu promowego, arterii komunikacyjnej i pierwszej linii zabudowań nad wodą. Ogólne założenie można opisać jako połączenie dwóch elementów: dwupoziomowego publicznego placu skontrastowanego z wyniesioną bryłą przestrzeni wystawowych.

Dolny, przekryty poziom placu mieści hall i funkcje towarzyszące. Górny – to otwarty miejski plac o pofalowanej, łagodnej powierzchni. Oba poziomy łączą się i przenikają w wielu miejscach, zwiększając dostępność i otwartość różnorodnych podstref. Podczas gdy plac ma miejski, dynamiczny, otwarty charakter i łączy się przestrzeniami publicznymi miasta, bryła wystawowa to bardziej introwertyczne miejsce skupienia i indywidualnego obcowania ze sztuką. W obu elementach pojawiają się natomiast odniesienia do elementów fińskiej architektury. Tradycyjny fiński model ogólnodostępnej „chatki” w naturze (autiotupa) został w projekcie użyty jako symbol otwartości i ludzkiej skali. Prostą dwuspadową formę dachów miały również zabudowania znajdujące się wcześniej na terenie planowanego muzeum. Innym przetworzonym motywem jest tradycyjne fińskie drewniane ogrodzenie ukształtowane ze skośnych elementów – wykorzystane w zewnętrznej powłoce fasady bryły wystawowej.

Przestrzenie wystawowe muzeum kształtowano z myślą o elastyczności podziałów, różnicując również wysokość i sposób doświetlenia poszczególnych stref. Przestrzenie towarzyszące i ich wzajemne powiązania mają tworzyć przyjazne, czytelne w odbiorze otoczenie. Intencją był dostarczające różnorodnych doznań przestrzennych, budowanych za pomocą najprostszych elementów: otwarć i domknięć, światła.

‍