Rozbudowa Muzeum Narodowego w Warszawie
"Projektowana architektura składa się z połączenia dwóch uzupełniających się stref. Dolna, należy do świata parku, jest bardziej publiczna, odnosi się nawet do pobliskiego Elizeum. Górna, bardziej biurowa, stanowi łącznik pomiędzy światem pobliskich biurowców a instytucją muzeum" – z opinii jury.
Gmach Muzeum Narodowego, położony na styku arterii Alej Jerozolimskich i Parku „Na Książęcem”, jest jednym z najdostojniejszych budynków Warszawy, otwierającym Śródmieście od strony Wisły i domykającym zielony ciąg parków Powiśla.
W tym unikalnym kontekście urbanistyczno-przyrodniczym ma powstać jego rozbudowa. Pawilon Centrum Konserwatorsko-Magazynowego zaplanowano na terenie parku od południowej strony Muzeum, w bliskim sąsiedztwie znamienitych budynków użyteczności publicznej – dawnego Domu Partii i Warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych.
Znaczenie tego obszaru w tkance miejskiej zmieniło się w ostatnich latach, dzięki animacji podcieni i dziedzińca gmachu KC. Kładka nad ulicą Książęcą, prześwit przy budynku Nowy Świat 2.0 i przekryty pergolami pasaż prowadzący do Alej Jerozolimskich, stały się popularnymi trasami pieszymi, które ożywiły tę część parku.
Ulokowanie w nim nowej funkcji publicznej wydaje się tym bardziej uzasadnione i wpisane w dotychczasowe przekształcenia.Obok współczesnego miejskiego kontekstu niemniej ważny jest historyczny. Bogata historia i założenia przyrodnicze osiemnastowiecznego ogrodu „Na Książęcem”, były głównym źródłem inspiracji dla koncepcji pawilonu.
Odtworzenie zatartych elementów kompozycji parku i nawiązania do atmosfery oryginalnych budowli podziemnych, w tym wyjątkowej struktury Elizeum, stanowią główną oś ideową projektu. Podjęto również próbę nawiązania dialogu z powściągliwą architekturą muzealnego gmachu Tadeusza Tołwińskiego. Architektura i otoczenie budynku odwzorowują zastane elementy parku „Na Książęcem”, kryjącego bogatą historię, sięgającą czasów założenia ogrodowego, którego autorem był Szymon Bogumił Zug.
Baza parteru przyjęła formę masywnego, częściowo przegłębionego przyziemia, nawiązującego do atmosfery położonego nieopodal podziemnego Elizeum. Posadowiony na bazie korpus wyższych pięter ma charakter lekkiego ogrodowego pawilonu, którego przeszklenia umożliwiają spacerowiczom wgląd w pracę muzealników odpowiednie doświetlenie ich miejsc pracy, a po zmroku rozświetlają parkową okolicę.
